အခ်စ္ (၁)
"ၾကယ္ေတြ ေၾကြလိုက္တာေနာ္.."
ေကာင္ေလးက ပက္လက္လွန္ကာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနရင္း ေျပာသည္။
"အင္း.. ၾကယ္ေတြ ေၾကြတုန္း ဆုေတာင္းရင္ ျပည့္တယ္တဲ့"
ဒူးကေလးပိုက္ကာ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးက ေျပာလိုက္သည္။
"နင္က ဘာဆုေတာင္းမွာလဲ"
ေကာင္ေလးကေမးလိုက္သည္။
"ငါလား ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္တယ္။ ထီေပါက္ရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္"
"အင္း ဒါပဲလား"
"ၿပီးေတာ့ ငါေလွ်ာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းကိုလည္း ရခ်င္တယ္။ စာေတြ အမ်ားႀကီး ဆက္သင္ခ်င္တယ္"
"ဒါပဲလား"
"ဟင့္အင္း… ဒါဘယ္ကမလဲ။ ငါ့ေဖေဖနဲ႕ေမေမကို အသက္အရွည္ႀကီး ေနေစၿပီး ငါက ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တယ္"
"ဒါပဲလား"
"ၿပီးေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕ ေလွ်ာက္လည္ခ်င္တယ္။ ေနရာတကာ ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္"
"ဒါပဲလား"
"မၿပီးေသးဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါကေလ ဒီ့ထက္ ပိုၿပီး ေခ်ာခ်င္လွခ်င္ေသးတယ္။
နတ္ေရကန္ထဲ က်တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့"
"နင့္ဆုေတာင္းေတြကလည္း မ်ားလိုက္တာေနာ္"
"အင္း.. ဟုတ္တယ္။ ဒါနဲ႕ နင္ကေရာ ဘာဆုေတာင္းမွာလဲ'
"ငါလား"
ေကာင္ေလးက တီးတိုးေျပာေလသည္။
"နင္ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္ေစဖို႕ ေျကြေပးမယ့္ ၾကယ္ကေလးတပြင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ျပန္ျဖစ္ပါေစေပါ့"
အခ်စ္ (၂)
"ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ … မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး ဥကၠဌေရ.."
ကေလးအေဖ သည္ သမီးကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။ အနားတြင္
ဗံုစီသလို စီေနေသာ ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ ဘုစုခရု ကေလးမ်ားသည္ သူတို႕ အေဖကိုတလွည့္ ဧည့္စိမ္းမ်ားကို တလွည့္ မ်က္ႏွာငယ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
"ဒီလိုလဲ မလုပ္နဲ႕ေလ။ ကေလးေတြ ေရွ႕ေရး ၾကည့္ဦးမွေပါ့။"
"ဟုတ္တယ္။ သူတို႕အေမက ေနာက္ဆံုးကေလးကို မေမြးႏိုင္လို႕ မီးတြင္းထဲမွာ
ဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဒီကေလး တၿပံဳႀကီးကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမွ
မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့တဲ့အျပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္လည္း မေထာက္ပံ့ႏိုင္ဘူးေလ။
သမီးေလးကိုေတာ့ အခုလို ေမြးစားခ်င္တဲ့လူ ေပၚလာတုန္း ေပးလိုက္တာ
ေကာင္းပါတယ္။"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႕ကလည္း အိမ္မွာ မိန္းကေလး မရွိလို႕ အေဖာ္ရခ်င္တာ
ဆိုေပမယ့္ ကေလးကို သူစာလိုက္ႏိုင္သေလာက္ ေက်ာင္းလည္း ထားေပးဦးမွာပါ။"
"ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြနဲ႕ မခြဲႏိုင္ဘူး။ သူတို႕ေမာင္ႏွမခ်င္း ခြဲရမွာလည္း
မၾကည့္ရက္ဘူးဗ်ာ။"
ကေလးအေဖသည္ ေျပာရင္း အသံတိမ္၀င္သြားသည္။
"ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ ညီေလး ညီမေလးေတြနဲ႕မခြဲခ်င္ဘူး။ သား ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ဆိုက္ကားနင္းမယ္ေလ။"
ဆယ္ႏွစ္သားခန္႕ရွိေသာ အႀကီးေကာင္ေလးက ၀င္ေျပာလိုက္သည္။
ကေလးအေဖက မ်က္ႏွာကို အုပ္ကာ တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္လိုက္သည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေရေရလည္လည္ မသိေသာ္လည္း သူ႕အေဖႏွင့္ အကိုတို႕၏ မ်က္ႏွာရိပ္ကို ၾကည့္ကာ ေအာ္ငိုလိုက္ေသာ ကေလးတသိုက္၏ အသံမ်ား တဲကေလးထဲ ပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။
သမီးေလးကို ေမြးစားမည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၀ဲလာေလသည္။
ရပ္ကြက္လူႀကီးသည္ ျမင္ကြင္းမွ မ်က္ႏွာကို လႊဲရင္း ေခါင္းယမ္းကာ
သက္ျပင္းကိုသာ အသာမႈတ္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
အခ်စ္ (၃)
"အဘိုးႀကီးႏွယ္ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီကြယ္"
အဘြားႀကီးသည္ အိပ္ရာေပၚမွ အနံ႕ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေရကြက္ကြက္ကို
စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"တေန႕တေန႕ သူ႕အတြက္ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ။ ကိုယ္ကလည္း သိပ္ေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္။
အခုလည္း ဘယ္ေရာက္သြားျပန္လဲ မသိ။"
တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္သြားသံ ကို
ၾကားလိုက္ရသည္။
"ဘြားေလးေရ အဘိုး သစ္ပင္တက္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕"
"ဟင္.. ဘုရား ဘုရား"
ကပ်ာကယာ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံထဲတြင္ အဘိုးႀကီးသည္ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ကာ
မသိသလို ရပ္ေနေလသည္။
"ရွင္.. ရွင္.. သစ္ပင္ေပၚ တက္တယ္ဆို"
အဘိုးႀကီးက မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္။
"အဲဒါေတြ စိတ္ညစ္ရတာေပါ့ အေဖႀကီးေရ။ ရွင့္ကိုရွင္ ကာလသားေလး မွတ္ေနလား။
ေလျဖတ္ထားလို႕ မသန္မမာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း မေမ့နဲ႕ဦး။ သစ္ပင္ေပၚ
ဘာသြားလုပ္ရတာလဲ။ သားသမီးေတြက တေယာက္မွ အနားမွာ မရွိဘူး။ ကၽြန္မလည္း
ရွင့္ကုိ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္မေနႏိုုင္ဘူး။"
အဘြားႀကီးသည္ ေျပာရင္း ေဒါသသံပါလာသည္။
အဘိုးႀကီးထံမွ စကားသံ မပီမသ ထြက္လာသည္။
"မင္းအတြက္ပါ"
"ဘာလဲ ကၽြန္မအတြက္"
အဘိုးႀကီးသည္ ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္ကို ေရွ႕သို႕ ထုတ္လိုက္သည္။
ကံ့ေကာ္ပန္းကေလး သံုးေလးခက္ ျဖစ္ေလသည္။
အခ်စ္ (၄)
လေရာင္သည္ ေတာအုပ္ထဲမွ သစ္ပင္ထူထူမ်ားႏွင့္ ျမက္ခင္းမ်ားေပၚသို႕
ေငြေရာင္အလႊာပါး တစ္ထပ္ကို ၿပိဳးျပက္လႊမ္းျခံဳ ေနေစ၏။ ျမင္းခြာသံသဲ့သဲ့
သည္ ေ၀းရာမွ နီးလာၿပီ။ ခ်ပ္မိန္ညိဳ ၀တ္ဆင္ထားေသာ သ႑ာန္တစ္ခု
ျမင္ကြင္းသို႕ ေပၚလာသည္။ ေန႕မွန္းညမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ စစ္ပန္းလာခဲ့ေသာ သူရဲေကာင္းသည္
ေတာအုပ္ထဲမွ ေရကန္ကေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ေလသည္။ လမင္းသည္ ျပာျပာေမွာင္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ထဲတြင္ လႈပ္ရုံေလး လႈပ္ေန၏။ သူရဲေကာင္းသည္
ကန္ေရေအးေအးျဖင့္ ေျခလက္မ်က္ႏွာတို႕ကို သံုးသပ္ေဆးေၾကာရင္း
အေမာေျဖလိုက္သည္။
ထိုအခိုက္…..
ကန္စပ္နံေဘးတြင္ တခ်ိန္လံုး ငိုက္မ်ဥ္းေနခဲ့ေသာ ေတာပန္းကေလး တစ္ပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ား ျဖတ္ခနဲ အာသြားေလသည္။
၀န္းက်င္တ၀ိုက္ ရုတ္ခ်ည္း သင္းပ်ံ႕လာေသာ ပန္းရနံ႕ေၾကာင့္ သူရဲေကာင္းသည္
ဟိုဟိုဒီဒီ စူးစမ္းလိုက္သည္။ ပန္းကေလး တစ္ပြင့္ ပါလား..။
လေရာင္ေအာက္၀ယ္ ျဖဴသလို ၀ါသလိုု ျပာသလို ႏွင့္ အေရာင္လွ်ပ္ေျပးေနေသာ
ေတာပန္းကေလးသည္ သူရဲေကာင္းကို ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနသေယာင္။ သူရဲေကာင္းသည္
ပန္းကေလးရွိရာသို႕ အလိုအေလ်ာက္ လက္လွမ္းလိုက္မိေလသည္။ တစ္စကၠန္႕
ႏွစ္စကၠန္႕ သံုးစကၠန္႕….။ သူရဲေကာင္းသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို
သာသာခ်လိုက္သည္။
မၾကာမီ ျမင္းခြာသံမ်ား ျပန္လည္ ေပၚထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။
လႈပ္ခတ္သြားခဲ့ေသာ ကန္ေရျပင္ေဘးမွ ပန္းကေလးသည္ လေရာင္ေအာက္၀ယ္ ထီးထီးက်န္ခဲ့ေလသည္။
laminkoko
လမင္းကိုကို
No comments:
Post a Comment